TEATRO - FÉLIX ALBO

Un home entra no recibidor dun tanatorio xusto no momento en que se vai a luz. A escuridade, o forzado silencio e a incómoda  humidade que se respira no vestíbulo evoca un soliloquio co que recorre trazos de distintas vidas ata chegar á súa propia.

Personaxes díscolos, coo non (un tío avó coa súa parella de Almansa, un grupo de adolescentes punkys con moto, unha rapaza na beira da rúa...), que provocan situacións  non menos disparatadas. O público sumexido na historia , reacciona con empatía cara á voz que lles conta, e mira cos ollos grandes todo o que vai experientando. 

Moitas risas , algunha situación basta superada con habilidade, tenrura e humor.. Etamén preguntas. O espectáculo enche o público de moita risa, emoción e tamén preguntas ás que ninguén ten obrigación de responder. Sobre o escenario póñense a bailar como parella a vida e a morte ao ritmo e son que as risas do público marcan . Todas as vidas deberían acabar bailando así.